Het begon een paar weken geleden. Het was nog koud en er lag nog een laag sneeuw bij het fjordenpaard. Henk riep me en vroeg of ik even tijd had. Hij vertelde dat hij Josha uit de wei had gehaald en in de speeltuin had gedaan omdat ze waarschijnlijk koliek had. Ze had in de sneeuw gelegen en was erg koud geworden. Henk had haar al een dek op gedaan, maar omdat ze zo’n buikpijn had en om op te warmen moest ze eigenlijk blijven lopen. Ze ging echter steeds liggen dus vroeg hij mij om met haar te lopen. Ik ging naar de speeltuin toe en had al met mijn moeder afgesproken, die net thuis was gekomen, dat we om de beurt met Josha zouden lopen, eerst een kwartier ik en daarna zou zij het overnemen voor een kwartier.

toen ik aankwam bij Josha lag ze languit op de grond. Ik joeg haar met moeite overeind en ik zag dat ze heel erg rilde. Ik pakte haar bij haar halster en probeerde haar mee te nemen. Dat lukte even maar al na een rondje door de speeltuin had ze eigenlijk geen zin meer. Ik besloot het dan maar op de minder vriendelijke manier te doen en begon achter haar aan te lopen. Al zwaaiend met mijn armen en terwijl ik allerlei rare geluiden aan het maken was, begon Josha te rennen. “Mooi!” dacht ik. Maar na twee rondjes wilde ze niet meer rennen. Ik vond toen een pet en een plastic buis in de speeltuin en die gooide ik tegen haar achterwerk terwijl ik tegen haar brulde. Zo liep ze weer een paar keer heen en weer. Na vijf minuten was ik al bekaf van het geschreeuw, geren en gezwaai. En Josha was er ook zat van, plotseling ging ze liggen en begon te rollen. Daarna bleef ze plat liggen op haar zij. Met moeite kreeg ik haar weer overeind en begon weer met haar te lopen. Ik kon haar nu echter alleen in rondjes voorttrekken, nouja het was meer voortsleuren. Een poosje later ging ze weer liggen. En weer met veel moeite kwam ze overeind. Vijf minuten later kwam José en Josha ging weer liggen. Dit keer kreeg ik haar niet overeind. José heeft toen met de pet voor haar hoofd gezwaaid terwijl ik haar op haar achterwerk sloeg en terwijl we beide schreeuwde alsof we niet goed bij ons hoofd waren. Toen ze eindelijk stond nam ik haar mee aan de hand terwijl José achter haar aan liep, al schreeuwend. Na vijf minuten zakte Josha echter letterlijk door haar benen terwijl ik met haar aan de hand liep en José besloot de dierenarts te bellen.

Josha kwam op stal te staan en van de dierenarts kreeg ze pijnstillers. Daar knapte ze iets van op.

De volgende dag was Josha nog niet goed. Ze at en dronk amper en bleef het liefst liggen. Ook poepte ze niet, een teken van een verstopping. Toch deed Henk haar iedere dag in de speeltuin in de hoop dat ze wat zou bewegen en wat gras zou gaan eten.

Zo ging het een paar dagen lang. Henk en José besloten nog een keer de dierenarts te bellen en deze heeft Josha toen gespoeld met Paraffine, een soort ontstoppingsmiddel en Josha kreeg nog een keer pijnstillers. Ze leek hiervan iets op te knappen maar de dag erna had ze nog steeds niet gepoept en at ze nog steeds weinig.

Sommige dagen kwam José de stal van Josha binnen en dan stond het arme dier rechtop met haar hoofd op de grond. José was op zulke momenten heel erg bang dat Josha de volgende ochtend niet zou halen. En ook Henk was bang dat Josha het niet zou overleven.

Afgelopen weekend is de dierenarts nog een keer geweest om te kijken wat ze kon doen voor Josha. De dierenarts dacht dat dit het geval was bij Josha: Entrapment van de dikke darm over het milt-nier bandje.
Het linker deel van de dikke darm is middels gasvorming langs de linker buikwand naar boven verplaatst en gaat hangen over een bandje wat de bovenzijde van milt en nier verbindt. Ook deze koliek heeft over het algemeen goede vooruitzichten. De darm kan of via rollen of via laxeren weer op de normale positie terecht komen. Soms is een operatie noodzakelijk.

De dierenarts stelde 3 opties voor: Of het paard gaan rollen (met eventueel op zijn buik gaan staan om de darm weer goed te krijgen). Dit had ze echter nog nooit gedaan of gezien. Dit viel dus af voor Josha, vond José. Als 2e optie was een operatie, maar ook dit vond José geen goede optie. Een operatie is best gevaarlijk voor een paard en Josha zou dan ook last hebben van de operatie na die tijd. En de derde optie was afwachten. Meestal zou de darm vanzelf weer goed komen te liggen. Hier kozen Henk en José voor.

Gisterochtend kwam Henk de stal van Josha binnen en daar lagen opeens 7 (!) onwijs grote pollen paardenpoep!! Josha was dus duidelijk en eindelijk af van de verstopping, die ze voor wel 17 dagen heeft gehad! Henk deed haar weer in de speeltuin en ze poepte nogmaals en begon gelijk heel gulzig gras te eten en ze heeft de hele dag niks anders gedaan dan dat.

3 Keer de dierenarts bij Josha, 2x pijnstillers, een keer gespoeld en alles bijelkaar 17 dagen amper eten en drinken. Henk en José waren al die dagen heel bang dat Josha het niet zou halen, ze was af en toe meer dood dan levend. Maar Josha heeft nu wel bewezen dat ze een echte vechter is! Iedereen is heel erg blij dat ze weer beter is en José heeft stiekem ook wel een band op gebouwd met de merrie. “Ze komt gelijk bij me staan als ik de stal in loop. Ze vind het echt gezellig als je even bij haar komt staan om haar te aaien ofzo.”

En nu maar hopen dat Josha nooit meer zulke pech zal hebben!